Aan de wereldreis kwam dus abrupt een einde.
M’n schoonvader lag op sterven. Gelukkig waren we net op tijd terug om hem nog even ademend te zien. Zijn leven kwam ten einde de volgende ochtend en na de begrafenis begon de eerste lock-down.
Onze vrijheid zoals we die gewend waren was ook acuut ten einde. Van ultieme vrijheid naar ultiem opgesloten voor mijn gevoel.
Ons bed stond in die periode bij mijn vader op zolder. Dat hadden we voor vertrek zo afgesproken en waren we natuurlijk hartstikke blij mee. 1 mei 2020 kwam er een einde aan het onbetaald verlof en net ervoor waren we naar een appartementje verhuisd.
Stukjes uit mijn schrijven van die tijd:
“De weken thuis voelde alsof ik mijn tijd zat te verdoen. Van de twaalf en halve maand die ik vrij was, waarin ik het grootste avontuur van mijn leven beleefde en waar heeeel rap een einde aan kwam, waren nog maar een paar weken over. Weken die ik graag had gevuld met vrienden en familie zien, gezelligheid, een relaxt einde aan de reis maken. Ik was aardig in paniek denk ik, maar kon er ook niets aan veranderen. Het was wat het was. En het was kut.”
“Ik had niet mijn eigen plek, niet mijn eigen spullen, ik kon nergens heen, niemand zien, niemand knuffelen, met niemand over de reis praten en wat dat met me had gedaan.”
“Dat eerste weerzien had fijn moeten zijn. Nu is dat ongemakkelijk en pijnlijk. Als we iemand al te zien krijgen. Iedereen voelt verder weg dan toen we op reis waren. Van enorme vrijheid zijn we beland in beperkingen die ik mijn hele leven nog niet ervaren heb. En ik ook nooit meer hoop te ervaren. Ik deins achteruit als ik iemand tegenkom. Afschuwelijk. Dat wil ik helemaal niet. Straks word ik nog contactgestoord…”
Dat laatste is gelukkig niet gebeurd. Wel kwam er driekwart jaar na thuiskomst ook een einde aan onze relatie. De reis had me voorgoed veranderd (of was ik meer mezelf geworden?) en ik was toe aan een volledig nieuw begin.
Als jij opnieuw kon beginnen, wat zou je dan doen?
#virtualventure #onlineondernemen #technischva #vrijheid #inspiratie